სახლი ღამით ასე განსხვავებული ჩანდა. რა თქმა უნდა, ყველაფერი თავის სწორ ადგილას იყო, მაგრამ რატომღაც ავეჯი უფრო კუთხური ჩანდა და კედელზე გამოსახული სურათები უფრო განზომილებიანი იყო. მან გაიხსენა ვიღაცამ თქვა, რომ ღამით ჩვენ ყველანი უცხო ვართ, თუნდაც საკუთარი თავისთვის, და ამან დაარტყა მას, როგორც ჭეშმარიტად.
(The house seemed so different at night. Everything was in its correct place, of course, but somehow the furniture seemed more angular and the pictures on the wall more one-dimensional. She remembered somebody saying that at night we are all strangers, even to ourselves, and this struck her as being true.)
პროტაგონისტი შენიშნავს, თუ როგორ გარდაიქმნება სახლი ღამით; ნაცნობი ობიექტები უცნობ ხარისხს იღებს. ავეჯი უფრო მკვეთრია და ხელოვნების ნიმუშები ნაკლებად ენერგიული ჩანს, ქმნის სურეალურ ატმოსფეროს. აღქმის ეს ცვლა მიგვითითებს იმაზე, რომ ღამისთევა ცვლის ნაცნობებს, რაც მას თითქმის უცხო.
მისი ასახვა იმ აზრზე, რომ ღამით ჩვენ საკუთარ თავს უცხო ვხდებით, ღრმად ხვდება. იგი ხაზს უსვამს ინტროსპექციის და აღმოჩენის გრძნობას, რადგან სიბნელემ შეიძლება გამოავლინოს ჩვენი პირადობის ფარული ასპექტები, რომლებიც ხშირად უგულებელყოფენ დღის შუქის დროს. თვითშემეცნების ეს ორმაგი იწვევს უფრო ღრმად ჩაფიქრებას იმის შესახებ, თუ როგორ ახდენს ჩვენი გარემო გავლენას ახდენს ჩვენს აღქმაზე და საკუთარი თავის გრძნობაზე.