ხე კვლავ აღნიშნავს მის არსებით დაპირისპირებას სიმღერის საშუალებით, რადგან ბუნება გააკეთებს იმას, რასაც ჩვენ მას დავაყენებთ. ფრინველები კვლავ მღერიან თავიანთ უძველეს სიმღერებს უზარმაზარი ქალაქის შუაგულში, ადამიანის მიერ შექმნილი ბგერების მთელი კაკოფონიით. მშრალი ფოთლები კვლავ rustle, როგორც კამათელი, მაშინაც კი, როდესაც იზრდება ბეტონის ან ხუჭუჭა ქვისგან. ტროტუარზე მცირე
(The tree still celebrates its essential treeness through song, as nature will do whatever we impose on her. Birds still sing their ancient songs in the middle of a bustling city, with all its cacophony of man-made sounds. Dry leaves still rustle like dice even when growing against concrete or hewn stone. Out of a tiny crack in a pavement will crawl a perfectly formed insect, a creature of curves and protrusions amidst a linear world of man's engineering.)
ტექსტი ასახავს ბუნების გამძლეობას ურბანიზაციისა და ადამიანის ჩარევის ფონზე. ადამიანის მიერ შექმნილი სტრუქტურებისა და ხმაურის უზარმაზარი არსებობის მიუხედავად, ბუნება პოულობს საკუთარი თავის გამოხატვის გზებს. ფრინველები აგრძელებენ თავიანთ დროულ მელოდიებს ძლიერი ქალაქის ლანდშაფტში, რაც სიმბოლოა ბუნებრივი სილამაზის მუდმივად ქაოსის ფონზე.
უფრო მეტიც, მშრალი ფოთლების ხრტილისა და ტროტუარის ბზარებისგან წარმოქმნილი მწერების გამოსახულება ხაზს უსვამს იმ აზრს, რომ ცხოვრება შენარჩუნებულია და აყვავდება არატრადიციულ გარემოში. ავტორი, ალექსანდრე მაკკალ სმიტი, ასახავს ბუნების ამ თვალსაჩინო უნარს ადაპტირებისთვის, გვახსენებს ორგანულ და ინჟინერ სამყაროებს შორის კავშირს.