იგი ფიქრობდა ყველა იმ გზაზე, რასაც ამდენი ადამიანი გრძნობდა ცხოვრებას. სიცოცხლე სინანულის საკითხი იყო-როგორ შეიძლება ეს სხვა რამე იყოს? ჩვენ ვიცოდით, რომ ჩვენ დავკარგავდით იმას, რაც ჩვენ გვიყვარს; ჩვენ ვიცოდით, რომ ადრე თუ გვიან დავკარგავდით ყველაფერს, და ამის მიღმა სიბნელე იყო, არაპატიმაციის მდგომარეობა, რომლის წარმოსადგენად ძნელი წარმოსადგენია, რომ აღარაფერი ვთქვათ.
(He thought of all the ways that so many people felt about life. Life was a matter of regret--how could it be anything else? We knew that we would lose the things we loved; we knew that sooner or later we would lose everything, and beyond that was a darkness, a state of non-being that we found hard to imagine, let alone accept.)
"მგრძნობიარე დანაშაულების განყოფილებაში", ალექსანდრე მაკკალ სმიტი ასახავს იმ სინანულის გავრცელებას, რომელსაც მრავალი ადამიანი ასოცირდება ცხოვრებასთან. პროტაგონისტი ფიქრობს ზარალის გარდაუვალობას, აღიარებს, რომ ყველა კავშირი და სანუკვარი გამოცდილება დროებითია. ეს გაგება აჩენს ჩრდილს სიხარულზე, რადგან დარწმუნებულია, რომ დაკარგავს იმას, რაც ჩვენ ძვირფასს ატარებს, მძიმედ იწონის გულს.
უფრო მეტიც, ცარიელი ბათილობის ან არარსებობის ცნება პოსტ-დაკარგვის შესახებ ხდება საშიში აზროვნება, რომლის მოსაპოვებლად ძნელია. ამ რეალობის მიღების ბრძოლა სიღრმეში ამატებს პერსონაჟების გამოცდილებას და რეზონანსდება ადამიანის მდგომარეობის უნივერსალური ასპექტით: სიკვდილიანობის დაპირისპირების სირთულე და ბედნიერების გარდამავალი ხასიათი.