იოსარიანისთვის, პენისების, როგორც პრიზების იდეა, აბსურდული იყო. ფული არ წავიდა მათთან, არც კლასობრივი შეღავათები. ოლიმპიური მედლებისა და ჩოგბურთის ტროფების მსგავსად, რაც მათ მიუთითეს ის იყო, რომ მეპატრონემ რაიმე სარგებლობა მოუტანა ვინმეს უფრო მეტს, ვიდრე ყველას.
(To Yossarian, the idea of pennants as prizes was absurd. No money went with them, no class privileges. Like Olympic medals and tennis trophies, all they signified was that the owner had done something of no benefit to anyone more capably than everyone else.)
ჯოზეფ ჰელერის "Catch-22"-ში, იოსარიანი აღიარებს პენისების ცნებას, როგორც უკიდურესად სასაცილოდ. იგი მათ მიიჩნევს, როგორც სიმბოლოებს, რომლებიც არ აქვთ რეალური ღირებულებისა, რადგან ისინი არ თან ახლავს რაიმე ფულადი ჯილდოს ან აძლიერებს ადამიანის სოციალურ სტატუსს. განსხვავებით ხელშესახები მიღწევებისაგან, რომლებიც სარგებლიანობას გვთავაზობენ, ეს აღიარებები ტრივიალური და ზედაპირული ჩანს.
იოსარიანის ასახვა ასეთი პრიზების ბუნების შესახებ, ცხადყოფს საზოგადოებრივი ფასეულობების კრიტიკას, რაც პრიორიტეტს უწევს კონკურენციას მნიშვნელოვანი წვლილის შესახებ. მისთვის ეს ჯილდოები უბრალოდ აღნიშნავენ, რომ ვიღაცამ ბრწყინვალე საქმიანობებში გამოაქვეყნა, რაც, საბოლოო ჯამში, მცირე მნიშვნელობას ანიჭებს უფრო დიდ სიკეთეს, რაც ხაზს უსვამს წარმატებასა და ჭეშმარიტ დამსახურებას შორის გათიშვას.