თქვენ ხედავთ, რომ მე მინდა ვიყოთ საკმაოდ დაჟინებული, რომ დაჟინებით მოითხოვონ, რომ ჩვენ არ გვაქვს იმის ცოდნა, რომ ვიცოდეთ, რომ ფუნდამენტური ერთგულება სოციალური კოდექსის მიმართ-რა არის მართალი და რა არის არასწორი, რა არის კარგი და რა ბოროტი.
(You see I want to be quite obstinate about insisting that we have no way of knowing-beyond that fundamental loyalty to the social code-what is right and what is wrong, what is good and what evil.)
თავის წიგნში "ბეთლემისკენ გაძარცვა", ჯოან დიდიონი გამოხატავს ღრმა სკეპტიციზმს ჩვენი უნარის შესახებ, რომ საბოლოოდ განსაზღვროს მორალური ჭეშმარიტება. იგი ამტკიცებს, რომ ჩვენი სწორი და არასწორი გაგება დიდწილად არის ნაკარნახევი იმ სოციალური ნორმებითა და კოდებით, რომელსაც ჩვენ ვიცავთ, ვიდრე რაიმე ობიექტურ სტანდარტს. ეს პერსპექტივა ხაზს უსვამს ზნეობის სირთულეებს და საზოგადოებრივი მოლოდინების გავლენას ინდივიდუალურ რწმენაზე.
დიდიონის დაჟინებით ამ გაურკვევლობა მიუთითებს ეთიკური განსჯის სუბიექტურ ხასიათზე. სიკეთის და ბოროტების ჩვეულებრივი იდეების გამოწვევით, იგი მკითხველს იწვევს აისახოს მათი მორალური ჩარჩოების შეზღუდვებზე, მიგვითითებს იმაზე, რომ ის, რაც მიჩნეულია სწორად ან არასწორად, ხშირად ქმნის კულტურულ კონტექსტს, ვიდრე უნივერსალურ პრინციპებს.