En elke tragedie dat de euforie van het hart en het lichaam wordt samengevoegd in het mechanisme van de gewoonte, de koude, frequente, frequente, fatale, voor gevoel en grootmoeder, alsof het een spiritueel spiritueel visioen was dat werd belichaamd in een verbaal gebed dat werd bezocht door geheugen zonder bewustzijn !!!
(And any tragedy that the euphoria of the heart and the body is merged in the mechanism of the habit, the cold, frequent, frequent, fatal, for feeling and grandmother, as if it was a spiritual spiritual vision that was embodied in a verbal prayer that was frequented by memory without awareness !!!)
In de Cairo -trilogie van Naguib Mahfouz onderzoekt de auteur de spanning tussen emotionele ervaringen en de routines van het dagelijks leven. Hij suggereert dat wanneer de vreugde van het hart en lichaam verstrikt raken met gebruikelijke acties, ze kunnen leiden tot een soort tragedie. Dit houdt in dat een repetitieve levensstijl oprechte gevoelens kan verdoven en iemands bewustzijn van spirituele en emotionele diepte kan verminderen.
Mahfouz benadrukt het idee dat gewoon gedrag om ware emotionele verbindingen te overschaduwen en eenmaal-vivatieve ervaringen te transformeren in louter herinneringen. De verwijzing naar een "verbaal gebed" wijst op het potentieel voor deze gewoonten om te dienen als een oppervlakkige uitdrukking van spiritualiteit, zonder authenticiteit en bewuste betrokkenheid. Uiteindelijk reflecteert dit commentaar op de complexiteit van menselijke emoties en de risico's om los te raken van oprechte ervaringen.