En als deze bergen ogen hadden, zouden ze wakker worden om twee vreemden in hun hekken te vinden, in bewondering staande terwijl een ademhaling rood zijn tint aan de kust van de aarde giet. Deze bergen, die ongekende zonsopgangen hebben gezien, lang om te donderen, maar er eerbiedig te zwijgen, zodat de zwakke lof van de mens Gods aandacht moet worden gegeven.
(And if these mountains had eyes, they would wake to find two strangers in their fences, standing in admiration as a breathing red pours its tinge upon earth's shore. These mountains, which have seen untold sunrises, long to thunder praise but stand reverent, silent so that man's weak praise should be given God's attention.)
In Donald Miller's "door geschilderde woestijnen" reflecteert de auteur over de majesteit van de natuur, met name bergen, en hun stille getuige van de schoonheid van de schepping. De beelden roept een scène op waarin twee vreemden vol ontzag staan, omringd door de levendige rode tinten van een zonsondergang. Dit moment van bewondering benadrukt de diepe verbinding tussen de mensheid en de natuurlijke wereld, en benadrukt dat zelfs de meest prachtige landschappen bescheiden zijn, ervoor kiezen om stil en eerbiedig te blijven.
Miller suggereert dat deze bergen, die talloze zonsopgangen hebben meegemaakt, hun rechtmatige lof verdienen. Ze blijven echter liever zwijgen en creëren een ruimte voor menselijke erkenning van Gods grandeur. De boodschap geeft aan dat hoewel mensen hun zwakke lof kunnen bieden, het essentieel is om de goddelijke schoonheid te herkennen die buiten louter bewondering ligt, een diepere reflectie aanmoedigen op de relatie tussen God, de natuur en de mensheid.