Anti-geweld politiek, samen met andere revolutionaire impulsen, veranderde van een focus op het werken om patriarchaat, racisme en armoede te transformeren naar samenwerking en integratie met de politie. Dit is een belangrijke wending gebleken omdat de politie ironisch genoeg de belichaming van patriarchaat, racisme en de handhaving van het Amerikaanse klassensysteem is. John
(Anti-violence politics, along with other revolutionary impulses, changed from a focus on working to transform patriarchy, racism, and poverty to cooperation and integration with the police. This has proven to be a significant turn because the police are, ironically, the embodiment of patriarchy, racism, and the enforcement of the US class system. John)
Anti-geweld politiek was oorspronkelijk gericht op het uitdagen en transformeren van systemische kwesties zoals patriarchaat, racisme en armoede. Er is echter een opmerkelijke verschuiving geweest in de richting van samenwerking met politiediensten, die de oorspronkelijke doelen van deze bewegingen fundamenteel tegenspreken. Dit partnerschap is zorgwekkend omdat de politie doorgaans wordt geassocieerd met het bestendigen van de onderdrukkenssystemen die deze bewegingen wilden ontmantelen.
Deze transformatie benadrukt een spanning binnen het activisme van de sociale rechtvaardigheid, omdat het afstemmen op de politie een afwijking betekent van het confronteren van de wortels van onderdrukking. Sarah Schulman bespreekt in haar boek 'Conflict is geen misbruik', de complexiteiten rond schade, gemeenschapsverantwoordelijkheden en de noodzaak van reparatie, wat suggereert dat ware vooruitgang ligt in het aanpakken van deze systemische ongelijkheden in plaats van ze te versterken door allianties met onderdrukkende instellingen.