Antonia begreep de schadelijke effecten van afgunst en herkende het als een belangrijke oorzaak van menselijke onvrede. Ze geloofde dat deze emotie een diepere impact had op het leven van mensen dan ze vaak erkenden. Door de mate van afgunst in zichzelf en anderen niet te erkennen, kunnen individuen de onderliggende redenen voor hun ongeluk missen.

Dit inzicht benadrukt het idee dat afgunst een stille maar krachtige kracht kan zijn, die relaties en percepties beïnvloedt. Antonia's bewustzijn van deze emotie dient als een herinnering dat het erkennen van afgunst kan leiden tot persoonlijke groei en verbeterd welzijn.