Antonia was zich zeer bewust van de corrosieve kracht van afgunst en voelde dat het deze emotie was, meer dan elke andere, die achter het menselijk ongeluk lag. Mensen realiseerden zich niet hoe wijdverbreide jaloezie was.
(Antonia was very conscious of the corrosive power of envy and felt that it was this emotion, more than any other, which lay behind human unhappiness. People did not realise how widespread envy was.)
Antonia begreep de schadelijke effecten van afgunst en herkende het als een belangrijke oorzaak van menselijke onvrede. Ze geloofde dat deze emotie een diepere impact had op het leven van mensen dan ze vaak erkenden. Door de mate van afgunst in zichzelf en anderen niet te erkennen, kunnen individuen de onderliggende redenen voor hun ongeluk missen.
Dit inzicht benadrukt het idee dat afgunst een stille maar krachtige kracht kan zijn, die relaties en percepties beïnvloedt. Antonia's bewustzijn van deze emotie dient als een herinnering dat het erkennen van afgunst kan leiden tot persoonlijke groei en verbeterd welzijn.