Barbara zei tegen zichzelf: Oh, alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft! Laat alsjeblieft niets misgaan met dit-dit wild onwaarschijnlijk, onmogelijk, maar prachtig ding. Ze wist niet zeker wie deze aanroeping moest aanpakken. Naar Venus, misschien? Als de godin van de liefde luisterde, zou ze zeker zo'n aanroep koesteren en de urgentie, het verlangen, die erachter lag, begrijpen.
(Barbara said to herself: Oh, please, please, please! Please let nothing go wrong with this-this wildly improbable, impossible, but gorgeous thing. She was not sure to whom to address this invocation. To Venus, perhaps? If the goddess of love were listening, she would surely cherish such an invocation and understand the urgency, the yearning, that lay behind it.)
Op een introspectief moment merkt Barbara dat ze fervent wenst voor het succes van een delicate en mooie situatie die ze ervaart. De urgentie en diepte van haar gevoelens brengen haar om te overwegen wie haar pleidooi zou kunnen horen, wat een persoonlijke verbinding met het goddelijke en de mystieke aard van liefde weerspiegelt. This highlights her vulnerability and the hope she clings to in the face of uncertainty.
Door de godin Venus aan te roepen, zoekt Barbara een beschermer voor haar verlangens, die zowel een aantrekkingskracht op het spirituele rijk als een erkenning van haar eigen oprechte verlangens belichaamt. Dit moment legt de essentie van verlangen en de wens voor de zegeningen van de liefde vast, ter illustratie van de complexe emoties die gepaard gaan met zulke diepgaande ervaringen, terwijl de nadruk wordt gelegd op het thema van het verlangen dat haar gedachten doordringt.