Schoonheid: Je noemde me gisteravond mooi. Beest: Geloof je me dan niet? Schoonheid: Nou - nee. Een groot aantal spiegels heeft mij het tegendeel verteld. Beest: Je zult hier geen spiegels vinden, want ik kan ze niet verdragen: noch enig rustig water in vijvers. En aangezien ik de enige ben die je ziet, waarom ben je dan niet mooi?
(Beauty: You called me beautiful last night.Beast: You do not believe me then?Beauty: Well - no. Any number of mirrors have told me otherwise.Beast: You will find no mirrors here, for I cannot bear them: nor any quiet water in ponds. And since I am the only one who sees you, why are you not then beautiful?)
In "Beauty: A Retelling of the Story of Beauty and the Beast" van Robin McKinley ontvouwt zich een dialoog tussen Beauty and the Beast, waarbij kwesties als zelfperceptie en externe validatie worden belicht. Schoonheid twijfelt aan haar eigen aantrekkelijkheid, ondanks het compliment van het Beest, aangezien maatschappelijke normen, weerspiegeld in spiegels, haar onzekerheid hebben bijgebracht. Ze vindt het moeilijk om de kijk van het Beest op haar schoonheid te accepteren, wat wijst op een conflict tussen haar zelfbeeld en hoe anderen haar waarnemen.
The Beast drukt daarentegen zijn minachting uit voor spiegels en reflecterende oppervlakken, wat suggereert dat hij schoonheid op een unieke manier ziet die de conventionele normen overstijgt. Hij daagt haar scepticisme uit door zich af te vragen waarom ze niet zou accepteren dat ze mooi is als hij, die haar ziet zonder de verstoringen van de samenleving, gelooft dat dit zo is. Dit gesprek verkent diepere thema's als identiteit, acceptatie en de aard van ware schoonheid, waarbij de nadruk wordt gelegd op de noodzaak om verder te kijken dan oppervlakkige oordelen.
