Zeven dagen lang lag ze in bed om nors aan het plafond te kijken alsof ze de dood die ze al zo vele jaren had gekweekt, hekel had. Zoals sommige mensen die niet kunnen overgeven ondanks vreselijke misselijkheid, lag ze daar niet in staat om te sterven en verzette zich tegen de dood omdat ze zich tegen het leven had verzet, bevroren met wrok van proces en verandering.
(For seven days she lay in bed looking sullenly at the ceiling as though resenting the death she had cultivated for so many years. Like some people who cannot vomit despite horrible nausea, she lay there unable to die, resisting death as she had resisted life, frozen with resentment of process and change.)
Gedurende een week bleef het personage in bed, gefixeerd op het plafond, belichaamde verdriet over haar langdurige strijd met het leven. Dit intense verdriet weerspiegelt haar interne conflict, omdat ze zowel de dood als de vitale veranderingen die erbij horen, lijkt af te wijzen. Haar staat brengt een diepgewortelde wrok over naar de processen van leven en dood die ze niet in staat voelt om te ontsnappen.
Deze weergave illustreert een diepgaande stagnatie waarbij het personage wordt gevangen in een cyclus van emotionele onrust. Ondanks haar verlangen naar de dood, wordt ze geïmmobiliseerd, verwant aan iemand die zichzelf niet kan bevrijden van overweldigende wanhoop. De beelden vangen haar weerstand niet alleen voor het leven, maar ook voor de onvermijdelijke conclusie van het bestaan, met een krachtig commentaar op de menselijke conditie.