Gezien het feit dat verdriet de meest algemene aandoeningen bleef, leek de literatuur opmerkelijk reserve.
(Given that grief remained the most general of afflictions its literature seemed remarkably spare.)
In haar boek 'The Year of Magical Thinking' onderzoekt Joan Didion het diepgaande thema van verdriet, na nadenk over hoe het ons leven en percepties beïnvloedt. Ondanks dat verdriet een veel voorkomende menselijke ervaring is, merkt Didion op dat de literatuur die het aanpakt verrassend beperkt is. Deze schaarste benadrukt de complexiteit van het articuleren van zo'n ingewikkelde emotionele toestand, wat suggereert dat velen moeite hebben om hun gevoelens met betrekking tot verlies uit te drukken of te confronteren.
Door haar aangrijpende verhaal duikt Didion diep in haar persoonlijke ervaringen met rouw, ter illustratie van het isolement dat vaak wordt gevoeld door degenen in verdriet. De genuanceerde verkenning die ze presenteert, nodigt lezers uit om moeilijke emoties en de bredere implicaties van verlies te overwegen, en benadrukt dat hoewel verdriet universeel is, de representatie ervan in de literatuur onvoldoende blijft. Deze kloof betekent de uitdaging om diep verdriet in woorden te vertalen, een streven die Didion moedig onderneemt.