De verteller deelt een ontmoeting met een vrouw die vraagt ​​of ze ooit een pistool heeft behandeld. Ondanks dat ze zich een beetje angstig voelt over de vergadering, geeft ze toe dat ze er nooit een heeft gebruikt. Deze toelating leidt tot een weerspiegeling van de overtuigingen van haar familie met betrekking tot geweld. Ze waren vaste voorstanders voor fysieke confrontatie in plaats van het gebruik van vuurwapens, en hun toegang tot lokale bronnen betekende dat ze nooit mochten zijn om hun toevlucht te nemen tot doden.

Deze verklaring onthult een interessant perspectief op geweld en de keuzes van de familie van de verteller. Het benadrukt een contrast tussen verschillende vormen van conflictoplossing en illustreert het ongemak van de verteller met de maatschappelijke normen rond het gebruik van wapens. Over het algemeen onderstreept het een dieper commentaar op persoonlijke waarden en de implicaties van geweld binnen iemands opvoeding.