Ik zou misschien iemand kunnen vermoorden in mijn volgende baan, en ik zal hier eerlijk zijn, ik zou de tijd niet kunnen doen. Echt. Echt niet. Ik kon geen kamer delen met vier andere mensen, laat staan poepen voor hen. Ik haat het om een kamer en een badkamer te delen met mijn man, en ik heb zelfs een eminent domein over hem. De gevangenis zou nooit lukken: ik zou voor het laatst worden geplukt voor alle bendes, ik zou nooit worden opgenomen in de ontsnappingsplannen, het zou net als de middelbare school zijn
(I just might kill someone in my next job, and I'll be honest here, I couldn't do the time. Really. No way. I couldn't share a room with four other people, let alone poop in front of them. I hate sharing a room and a bathroom with my husband, and I even have eminent domain over him. Prison would never work out: I'd get picked last for all of the gangs, I'd never get included in the escape plans, it would be just like high school)
In haar boek "I Love Everybody" drukt Laurie Notaro openhartig haar afkeer van het gevangenisleven uit. Ze overweegt humoristisch de gevolgen van mogelijk een misdrijf plegen, en verklaarde dat ze de gedachte niet kon verdragen om opgesloten te worden. Notaro benadrukt haar ongemak met het delen van ruimtes, zelfs met haar man, ter illustratie van haar extreme afkeer van gemeenschappelijke leefomgevingen. Haar openhartigheid wijst op een diepere bezorgdheid over het verliezen van persoonlijke vrijheid en privacy.
Notaro reflecteert verder op de sociale dynamiek van de gevangenis en vergelijkt het aan de onhandigheid van de middelbare school. Ze stelt zich voor dat ze geïsoleerd en uitgesloten zijn, niet in staat om deel uit te maken van sociale groepen of ontsnappingsplannen, die haar angsten en onzekerheden benadrukt. Haar geestige en relatable commentaar schetst een levendig beeld van haar persoonlijkheid, waarbij humor in evenwicht komt met een oprechte bezorgdheid over de realiteit van gevangenisstraf.