Hij noemde hem {het was altijd een man} een flâneur. De menigte is zijn habitat, zoals lucht is voor de vogel of het water voor de vis, schreef hij. Zijn passie en zijn beroep is om de menigte te trouwen. . . . Om weg te zijn van huis, maar om zich overal thuis te voelen.
(He called him {it was always a man} a flâneur. The crowd is his habitat, as air is for the bird or water for the fish, he wrote. His passion and his profession is to wed the crowd. . . . To be away from home, but to feel oneself everywhere at home.)
De term "flâneur" beschrijft een man die door de menigte navigeert, wat een intrigerende relatie suggereert tussen het individuele en het stedelijke leven. De auteur benadrukt dat de flâneur zich bij één voelt met de bruisende stad, net als een vogel in de lucht of een vis in de zee, wat een diepe band met de omgeving aangeeft. Deze figuur maakt genot in het observeren en communiceren met de menigte en het vinden van een gevoel van verbondenheid in de anonimiteit van het stedelijke landschap.
Bovendien belichaamt de flâneur een paradoxale essentie van weg van huis terwijl hij zich tegelijkertijd overal thuis voelt. Dit idee weerspiegelt de ervaring van zwervers die gedijen in diverse omgevingen, die inspiratie ontstaan door de levendigheid van het stadsleven. In "The Only Street in Parijs", illustreert Elaine Sciolino hoe dit concept resoneert met de geest van Parijs, waardoor de schoonheid van stedelijke verkenning wordt belicht en de intimiteit die men in gedeelde maatschappelijke ruimtes kan vinden.