Ik zie geen junkbuurten door de manier waarop ze eruit zien, maar door het gevoel, enigszins hetzelfde proces waardoor een wichelroedelder verborgen water lokaliseert. Ik loop mee en plotseling beweegt de rommel in mijn cellen en trilt zoals de wichelroedel naar staf: 'Junk HIER!
(I don't spot junk neighbourhoods by the way they look, but by the feel, somewhat the same process by which a dowser locates hidden water. I am walking along and suddenly the junk in my cells moves and twitches like the dowsers wand: 'Junk here!)
In het boek 'Junky' van William S. Burroughs beschrijft hij zijn vermogen om worstelende buurten te identificeren, niet door hun uiterlijke uiterlijk, maar door een intuïtieve zin die lijkt op een wichelroedelie op zoek naar water. Deze unieke perceptie stelt hem in staat om de onderliggende problemen en "rommel" te voelen die in het gebied blijven hangen, wat duidt op een diepere verbinding met de omgeving.
Burroughs vergelijkt de ervaring met de fysieke reactie die hij voelt, waar de "rommel" in hem reageert en hem naar deze onrustige plekken leidt. Zijn vergelijking van dit gevoel met de beweging van een wichelrand benadrukt de instinctieve aard van zijn bewustzijn, en onthult hoe diep zijn persoonlijke ervaringen zijn met de plaatsen die hij onderzoekt.