Ik ben niet groot in het ontmoeten van nieuwe mensen, vooral nieuwe mensen die ik nooit meer ga zien. Er is allerlei oninteressante, onoprecht geklets, ik moet doen alsof ik een aardig persoon ben, en omdat 96 procent van de wereldbevolking dimschepen is, zijn de kans uitstekend dat ik vastzit in het midden van een spontane freak -ontmoeting.
(I'm not big on meeting new people, especially new people I'm never going to see again. There's all kinds of uninteresting, insincere banter, I have to pretend to be a nice person, and because 96 percent of the world's population are dim bulbs, odds are excellent that I'll be stuck in the middle of a Spontaneous Freak Encounter.)
In het boek "I Love Everybody" van Laurie Notaro drukt de auteur haar terughoudendheid uit om met onbekende individuen in contact te komen, met de nadruk op de oppervlakkigheid die vaak gepaard gaat met dergelijke interacties. Ze vindt het gedwongen kleine gesprek saai en gelooft dat de meeste mensen geen diepte missen, wat alleen maar bijdraagt aan haar ongemak tijdens deze ontmoetingen. Notaro's perspectief onderstreept een algemene scepsis over sociale beurzen met vreemden.
Verdert Notaro bovendien een angst om in onverwachte en ongemakkelijke situaties te eindigen, die ze een "spontane freak -ontmoeting" noemt. Haar openhartige kritiek op sociale normen weerspiegelt een verlangen naar meer betekenisvolle verbindingen, in plaats van de onoprechte interacties die vaak casual uitwisselingen karakteriseren. Dit onthult haar voorkeur voor authenticiteit boven de alledaagse interacties die typerend zijn in het sociale landschap van vandaag.