Ik herinner me dat toen ik jonger was, en op school, onze leraren ons films lieten zien van plastic in de oceaan, uitgehongerde ijsberen enzovoort. Ik huilde door alle films heen. Mijn klasgenoten waren bezorgd toen ze de film keken, maar toen deze stopte, begonnen ze aan andere dingen te denken. Dat kon ik niet. Die beelden bleven in mijn hoofd hangen.
(I remember when I was younger, and in school, our teachers showed us films of plastic in the ocean, starving polar bears and so on. I cried through all the movies. My classmates were concerned when they watched the film, but when it stopped, they started thinking about other things. I couldn't do that. Those pictures were stuck in my head.)
Dit citaat benadrukt de diepe emotionele impact die getuige zijn van de vernietiging van het milieu kan hebben, vooral op jonge geesten. Het onderstreept het belang van oprecht bewustzijn en empathie bij het bevorderen van milieuactivisme. Wanneer de beelden sterke gevoelens oproepen, kunnen ze een meer toegewijde en oprechte reactie oproepen, in tegenstelling tot passieve bezorgdheid die snel vervaagt. Het nodigt ons uit om na te denken over hoe blootstelling aan milieuproblemen aanzet tot duurzame actie in plaats van voorbijgaande gevoelens. Uiteindelijk vereist echt begrip dat we de problemen internaliseren en reageren met tastbare inspanningen om een verschil te maken.
