Ik denk dat Bonzo gestorven is. Ik heb er vannacht over gedroomd. Ik herinnerde me de manier waarop hij eruitzag nadat ik met mijn hoofd in zijn gezicht drukte. Ik denk dat ik zijn neus terug in zijn hersenen heb geduwd. Het bloed stroomde uit zijn ogen. Ik denk dat hij toen al dood was.
(I think Bonzo died. I dreamed about it last night. I remembered the way he looked after I jammed his face with my head. I think I must have pushed his nose back into his brain. The blood was coming out of his eyes. I think he was dead right then.)
In "Ender's Game" denkt een personage na over een traumatische herinnering aan een andere jongen genaamd Bonzo. De spreker herinnert zich een gewelddadige ontmoeting waarbij hij zijn hoofd op een agressieve manier gebruikte, wat de ernst van de situatie aangaf. De grafische beelden van Bonzo's verwondingen, waarbij bloed uit zijn ogen kwam en de implicatie van ernstig letsel, suggereren dat de ontmoeting ernstige gevolgen had.
Dit moment onthult het gewicht van het schuldgevoel en de psychologische impact van het ervaren geweld. Het personage worstelt met de mogelijkheid dat hij de dood van Bonzo zou kunnen hebben veroorzaakt, waarbij thema's als verantwoordelijkheid en de morele complexiteit van hun acties tijdens hun intensieve training worden benadrukt. Deze beklijvende herinnering fungeert als een cruciaal punt dat door het hele verhaal weerklinkt en de psyche van de hoofdpersoon beïnvloedt.
