In diepe droefheid is er geen plaats voor sentimentaliteit. Het is zo definitief als de bergen: een feit. Daar is het. Als je het beseft, kun je niet klagen.
(In deep sadness there is no place for sentimentality. It is as final as the mountains: a fact. There it is. When you realize it you cannot complain.)
In tijden van diepe droefheid vindt men vaak dat sentimentaliteit geen plaats heeft; In plaats daarvan voelt het gewicht van verdriet net zo onveranderlijk aan als bergen. Deze emoties nodigen geen klacht of argument uit, maar eerder accepteren van een harde realiteit. De erkenning van diep verdriet vereist een erkenning van de duurzaamheid ervan, en deze grimmige waarheid vormt hoe men door het leven navigeert.
In het werk van William S. Burroughs, "Queer", weerspiegelt dit idee de vaak verontrustende aard van existentiële wanhoop. Het suggereert dat als je eenmaal de diepte van je verdriet confronteert, je het onder ogen moet zien zonder ontkenning of verfraaiing, wat leidt tot een eerlijker begrip van iemands ervaringen. Dergelijke realisaties kunnen zowel bevrijdend als belastend zijn.