In het boek van Laurie Notaro "Het zag er anders uit op het model: epische verhalen over naderende schaamte en schande", reflecteert ze humoristisch over de harde realiteit van veroudering en lichaamsbeeld. Terwijl ze een spiegel in Anthropologie bekijkt, confronteert ze de verschillende onvolkomenheden van haar uiterlijk, waaronder rimpels en hobbels, die een humoristische en zelfverwijderende innerlijke dialoog veroorzaken.
Notaro's openhartige gedachten roepen herkenbare gevoelens van onzekerheid op die velen ervaren, met name in een wereld die vaak jeugd en schoonheid idealiseert. Haar verklaring over het hopen van een bijzondere groei is een tumor in plaats van een hoorn, is een voorbeeld van haar humor en vermogen om humor te vinden in ongemakkelijke waarheden over veroudering en zelfperceptie.