De hoofdrolspeler reflecteert op het doordringende narcisme in de hedendaagse samenleving, en erkent dat hoewel het alarmerend is, er exvolerend aan blijft, onproductief is. Hij suggereert dat narcisme in de kern een vorm van liefde vertegenwoordigt, voornamelijk zelfliefde, die, in tegenstelling tot haat, een relatief positieve kracht is. Haat wordt gezien als een minder populair en minder bevredigend sentiment in de moderne tijd, zelfs als het nog steeds zijn volgers...