Marx begreep goed dat de pers niet alleen een machine was, maar een structuur voor discours, die zowel uitsluit als op bepaalde soorten inhoud en onvermijdelijk een bepaald soort publiek.
(Marx understood well that the press was not merely a machine but a structure for discourse, which both rules out and insists upon certain kinds of content and, inevitably, a certain kind of audience.)
In Neil Postman's 'amuseert onszelf tot de dood', benadrukt hij het inzicht van Marx in de pers als meer dan alleen een hulpmiddel; Het fungeert als een kader voor communicatie dat vormt wat kan worden besproken en wie betrokken is bij de discussie. Dit begrip benadrukt de machtsdynamiek die inherent is aan media, omdat bepaalde verhalen worden bevorderd, terwijl anderen worden gemarginaliseerd en het publieke discours beïnvloeden.
Postman betoogt dat de structuur van de pers grenzen creëert rond de dialoog, zowel de inhoud die wordt verspreid en het publiek begeleidt dat het bereikt. Dit perspectief moedigt lezers aan om niet alleen de berichten die via media zijn overgebracht kritisch te beoordelen, maar ook de onderliggende architectuur die deze uitwisselingen regelt, en de nadruk op de impact ervan op de betrokkenheid van de samenleving met belangrijke kwesties.