Mam zei altijd dat mensen zich te veel zorgen maakten over hun kinderen. Lijden als je jong bent, is goed voor je, zei ze. Het geïmmuniseerde je lichaam en je ziel, en daarom negeerde ze ons kinderen toen we huilden. Moedig over kinderen die huilen, moedigden hen alleen aan, vertelde ze ons. Dat is een positieve versterking voor negatief gedrag.
(Mom always said people worried too much about their children. Suffering when you're young is good for you, she said. It immunized your body and your soul, and that was why she ignored us kids when we cried. Fussing over children who cry only encouraged them, she told us. That's positive reinforcement for negative behavior.)
In "The Glass Castle", reflecteert Jeannette Walls over de onconventionele opvattingen van haar moeder met betrekking tot het ophalen van kinderen. Haar moeder geloofde dat teveel zorgen over kinderen overbodig was, en beweerde dat het ervaren van lijden in de jeugd nuttig zou kunnen zijn. Dit geloof bracht haar ertoe een hands-off aanpak aan te nemen, die vaak de kreten van haar kinderen negeerde, omdat ze dacht dat het reageren alleen maar zou aanmoedigen wat zij negatief gedrag achtte.
Dit perspectief roept vragen op over de rol van pijn en tegenspoed in persoonlijke groei. De moeder van Walls voelde dat het onder ogen zien van ontberingen veerkracht opbouwt, wat suggereert dat niet alle ouderlijke methoden overeenkomen met conventionele koestering. Dergelijke inzichten onthullen de complexiteit van hun familiedynamiek en dragen bij aan de bredere thema's van strijd en overleving in het memoires.