In "The Glass Castle", reflecteert Jeannette Walls over de onconventionele opvattingen van haar moeder met betrekking tot het ophalen van kinderen. Haar moeder geloofde dat teveel zorgen over kinderen overbodig was, en beweerde dat het ervaren van lijden in de jeugd nuttig zou kunnen zijn. Dit geloof bracht haar ertoe een hands-off aanpak aan te nemen, die vaak de kreten van haar kinderen negeerde, omdat ze dacht dat het reageren alleen maar zou aanmoedigen wat zij negatief gedrag achtte.

Dit perspectief roept vragen op over de rol van pijn en tegenspoed in persoonlijke groei. De moeder van Walls voelde dat het onder ogen zien van ontberingen veerkracht opbouwt, wat suggereert dat niet alle ouderlijke methoden overeenkomen met conventionele koestering. Dergelijke inzichten onthullen de complexiteit van hun familiedynamiek en dragen bij aan de bredere thema's van strijd en overleving in het memoires.