Het gedicht "Night is Do" weerspiegelt een overgang van nacht tot dag, gesymboliseerd door het vertrek van de maan en de sterren. Het brengt een gevoel van vrede over terwijl de dageraad rooskleurig licht brengt en dringt aan op de wezens van de nacht, zoals uilen, om veilig te rusten. De beelden van vouwvleugels en rustende spijzers illustreert het comfort om naar huis terug te keren naar hun boom, om de veiligheid en rust te omarmen die ochtend brengt.

Bovendien suggereert de vermelding van "Glaux", een term geassocieerd met de schemering en nacht, een onvermijdelijke terugkeer van de nacht na de dag. Het gedicht vangt de cyclische aard van het leven en de balans tussen dag en nacht. De vrijheid van de uilen en hun verbinding met hun huis creëren een gevoel van verbondenheid, waardoor ze ondanks het daglicht worden versterkt, ze zich er altijd van bewust zijn dat de nacht weer zal komen.