Nu hadden zij en de weduwe iets gemeen, hoewel het verlies niet van de ene naar de andere persoon als een stokje ging. Het vormde net een grotere en grotere pool van vervoerders. En ze dacht, terwijl ze de grofheid van de manen van de paarden krabde, het ging niet weg, eenmaal ingediend, toch? Het veranderde gewoon van vorm en vroeg herhaaldelijk om aandacht en zorg, omdat elk jaar een nieuwe knoop onthulde om te schreeuwen en te overwegen, kleiner, zeker, maar nooit verdwenen ... uit mijn lichaam, deze prachtige monsters.
(Now she and the widow had something in common, though loss did not pass from one person to another like a baton. It just formed a bigger and bigger pool of carriers. And she thought, scratching the coarseness of the horses's mane, it did not leave, once lodged, did it? It simply changed form, and asked repeatedly for attention and care as each year revealed a new knot to cry out and consider, smaller, sure, but never gone...Out of my body, these beautiful monsters.)
De hoofdpersoon reflecteert op haar verbinding met een weduwe en erkent dat hun gedeelde verlieservaringen niet overdraagbaar zijn maar eerder cumulatief. Elk individu draagt zijn verdriet, dat een enorm netwerk van gedeeld verdriet creëert. Dit besef brengt haar ertoe na te denken over hoe verlies in de loop van de tijd verandert en evolueert maar toch altijd aanwezig blijven. Terwijl ze het paard haalt, denkt ze na over hoe verdriet constante aandacht en zorg nodig heeft als nieuwe lagen pijn door de jaren heen openbaren.
Verlies verdwijnt daarom niet, maar verandert in iets anders, een herinnering aan de emoties die aan het verleden zijn gebonden. De metafoor van "prachtige monsters" suggereert dat hoewel de pijn overweldigend kan zijn, deze ook diepgaand en complex kan zijn, verwevend met identiteit en geheugen. De beelden roept een gevoel van zowel acceptatie als verdriet op en benadrukt dat hoewel verdriet een uitdaging is, het ook deel uitmaakt van het tapijt van het leven.
