Na de dood van James merkte de hoofdrolspeler dat ze nadenkte over de ongekende verhalen van de mensen om haar heen. Ze observeerde voorbijgangers op straat en werd getroffen door het idee dat veel individuen verborgen lasten dragen - verlies, teleurstelling en verdriet. Terwijl ze ze voorbij zag rennen, begon ze na te denken over de kracht die het nodig had om door te gaan met hun leven ondanks deze uitdagingen.
De zichtbare tekenen van strijd op de gezichten van mensen brachten haar ertoe de ervaringen in twijfel te trekken die hen hadden gevormd. Ze werd zich bewust van de emotionele littekens die de tijd overbleef op de menselijke ziel, geïllustreerd door gefronste wenkbrauwen en neerwaartse lippen. Deze contemplatie bracht haar ertoe om zich in te leven in de collectieve ontberingen die anderen doorstaan, en erkennen dat veerkracht vaak voortkomt uit diepgaand lijden.