Ouders laten zelden hun kinderen los, dus kinderen laten ze los. Ze gaan verder. Ze gaan weg. De momenten die vroeger werden gedefinieerd - de goedkeuring van een moeder, het knik van een vader - worden gedekt door momenten van hun eigen prestaties. Het is pas veel later, terwijl de huid doorzakt en het hart verzwakt, dat kinderen begrijpen; Hun verhalen, en al hun prestaties, zitten bovenop de verhalen van hun moeders en vaders, stenen op stenen, onder de wateren van hun leven
(Parents rarely let go of their children, so children let go of them. They move on. They move away. The moments that used to define them - a mother's approval, a father's nod - are covered by moments of their own accomplishments. It is not until much later, as the skin sags and the heart weakens, that children understand; their stories, and all their accomplishments, sit atop the stories of their mothers and fathers, stones upon stones, beneath the waters of their lives)
Tijdens de reis van het leven worstelen ouders vaak om hun kinderen vrij te laten terwijl ze groeien, waardoor kinderen zich uiteindelijk losmaken. Terwijl ze hun onafhankelijkheid vaststellen, geven kinderen prioriteit aan hun eigen prestaties boven de validaties die ze ooit van hun ouders hebben gezocht. Deze overgang markeert een verschuiving in hun focus, terwijl ze beginnen te zoeken naar vervulling in hun eigen leven in plaats van in ouderlijke goedkeuring.
Jaren later, naarmate ze ouder worden en de onvermijdelijke realiteit van het leven onder ogen zien, gaan kinderen zich realiseren dat hun successen zijn gebouwd op de basis die hun ouders hebben gelegd. Deze relaties en offers dienen als de onderliggende steun voor hun persoonlijke reizen. De metafoor van verhalen die onder het oppervlak liggen, dient om hen eraan te herinneren dat hun prestaties intrinsiek zijn gekoppeld aan de liefde en inspanningen van hun moeders en vaders, waardoor een essentieel onderdeel van hun eigen verhalen wordt gevormd.
