Tig reflecteert op de frustraties van wachten op verandering, met name in leiderschap, terwijl de oudere generatie vasthoudt aan verouderde ideeën over het leven. Hij drukt ongeduld uit met de besluitvormers, die lijken losgekoppeld van de huidige realiteiten en uitdagingen die vandaag worden geconfronteerd. Tig merkt op dat deze personen, aanzienlijk ouder dan zijn moeder, lessen uit het verleden toepassen op een heden dat drastisch anders is.

Dit sentiment benadrukt een generatiedeling waarbij de wijsheid van het verleden niet langer aansluit bij hedendaagse kwesties. De nostalgie voor een tijd waarin middelen overvloedig leken contrasteren met de dringende behoefte aan moderne oplossingen en aanpassingsvermogen in leiderschapsrollen. Het perspectief van TIG onderstreept de urgentie voor nieuwe ideeën om de huidige maatschappelijke uitdagingen aan te gaan.