Dus gingen ze allemaal weg uit het kleine blokhutje. De luiken zaten voor de ramen, zodat het huisje ze niet kon zien gaan. Hij bleef daar binnen het houten hek staan, achter de twee grote eikenbomen die in de zomer groene daken hadden gevormd waar Mary en Laura onder konden spelen. En dat was de laatste van het kleine huis.
(So they all went away from the little log house. The shutters were over the windows, so the little house could not see them go. It stayed there inside the log fence, behind the two big oak trees that in the summertime had made green roofs for Mary and Laura to play under. And that was the last of the little house.)
Het kleine blokhutje stond rustig, verscholen achter twee grote eikenbomen die voor schaduw zorgden tijdens de speelse zomers van Mary en Laura. De luiken waren gesloten, waardoor het huis geen getuige kon zijn van het vertrek van de kinderen en hun gezin. Dit moment betekende het einde van hun tijd in het huisje.
Toen het gezin vertrok, bleef het blokhut eenzaam, omringd door het houten hek dat ooit veiligheid en comfort bood. Dit moment betekent een aangrijpend afscheid van een dierbaar ouderlijk huis, waarbij herinneringen aan vreugdevol spel en eenvoud in het bos achterblijven.
