In het boek "Blue Like Jazz: niet -religieuze gedachten over christelijke spiritualiteit" in Donald Miller presenteert hij het idee dat persoonlijke verbinding en ervaring met liefde diepgaand kunnen zijn. Hij suggereert dat getuige van iemand anders iets diep van iets houdt, een soortgelijke passie in ons kan ontsteken. Deze observatie benadrukt het belang van gedeelde ervaringen en relationele dynamiek in ons vermogen om concepten of praktijken te waarderen en te omarmen die we anders over het hoofd hebben gezien.

Het inzicht van Miller spreekt tot het idee dat liefde vaak wordt geleerd door observatie. Zoals we de vreugde en passie zien die anderen vertonen, kan het dienen als een katalysator voor ons begrip en acceptatie van die liefde. Dit proces kan uiteindelijk onze eigen spirituele reis verbeteren en bijdragen aan ons vermogen om te omarmen wat we als onbekende of afstand kunnen beschouwen.