In dit fragment uit "Blue Like Jazz" van Donald Miller deelt de auteur zijn transformatie met betrekking tot jazzmuziek. Aanvankelijk hield hij niet van jazz vanwege het gebrek aan oplossing, maar zijn perspectief veranderde na het getuige van een man die de saxofoon buiten het Bagdad -theater speelde. Terwijl hij de passie van de muzikant observeerde, begon hij jazz te waarderen, zich realiserend dat liefde voor iets soms kan worden onderwezen door het enthousiasme van iemand anders.

Miller trekt vervolgens een parallel aan zijn spirituele reis en geeft toe dat hij ooit soortgelijke gevoelens jegens God koesterde, in de overtuiging dat God ook geen oplossing had. Dit gezichtspunt verschoof echter na belangrijke gebeurtenissen in zijn leven. Zijn reflecties suggereren dat begrip en liefde kunnen worden gecultiveerd door getuige te zijn van de toewijding van anderen, of het nu gaat om muziek of spiritualiteit.