Ik heb nooit van jazzmuziek gehouden omdat jazzmuziek niet oplost. Maar ik was op een avond buiten het Bagdad -theater in Portland toen ik een man de saxofoon zag spelen. Ik stond daar vijftien minuten en hij opende nooit zijn ogen. Na dat ik van jazzmuziek hield. Soms moet je zien hoe iemand van iets houdt voordat je er zelf van kunt houden. Het is alsof ze je de weg laten zien. Ik vond het niet leuk om God niet leuk te vinden omdat God niet oploste. Maar dat was voordat dit gebeurde.
(I never liked jazz music because jazz music doesn't resolve. But I was outside the Bagdad Theater in Portland one night when I saw a man playing the saxophone. I stood there for fifteen minutes, and he never opened his eyes.After that I liked jazz music.Sometimes you have to watch somebody love something before you can love it yourself. It is as if they are showing you the way.I used to not like God because God didn't resolve. But that was before any of this happened.)
In dit fragment uit "Blue Like Jazz" van Donald Miller deelt de auteur zijn transformatie met betrekking tot jazzmuziek. Aanvankelijk hield hij niet van jazz vanwege het gebrek aan oplossing, maar zijn perspectief veranderde na het getuige van een man die de saxofoon buiten het Bagdad -theater speelde. Terwijl hij de passie van de muzikant observeerde, begon hij jazz te waarderen, zich realiserend dat liefde voor iets soms kan worden onderwezen...