Het citaat van de "Player Piano" van Kurt Vonnegut Jr. benadrukt de onvermijdelijkheid van iemand die een vergeten bevolking inspireert die verlangen naar doel en erkenning. De belofte om een ​​gevoel van betrokkenheid en waardigheid nieuw leven in te blazen, spreekt over de diepe emotionele behoefte aan erbij horen bezeten door individuen gedesillusioneerd door de structuur van de samenleving. Deze inspiratie zal waarschijnlijk resoneren met degenen die zich gemarginaliseerd en losgekoppeld voelen.

Bovendien weerspiegelt de waakzaamheid van de autoriteiten, die anticiperen op de opkomst van dergelijke charismatische figuren, de angst voor een mogelijke opstand die de gevestigde orde zou kunnen bedreigen. Door te voorspellen dat iemand detectie zal ontwijken en een aanhang zal verzamelen, benadrukt Vonnegut de veerkracht van de menselijke geest en het potentieel voor collectieve actie, ondanks onderdrukkende maatregelen die zijn ontworpen om het te remmen.