Subprime hypotheekleningen waren nog steeds een triviale fractie van de Amerikaanse kredietmarkten, een paar tientallen miljarden aan leningen per jaar-maar zijn bestaan was logisch, zelfs voor Steve Eisman. Ik dacht dat het gedeeltelijk een reactie was op de groeiende inkomensongelijkheid, zei hij. De verdeling van de inkomsten in dit land was scheef en raakte meer scheef en het resultaat was dat u meer subprime -klanten hebt.
(Subprime mortgage lending was still a trivial fraction of the U.S. credit markets-a few tens of billions in loans each year-but its existence made sense, even to Steve Eisman. I thought it was partly a response to growing income inequality, he said. The distribution of income in this country was skewed and becoming more skewed, and the result was that you have more subprime customers.)
Subprime hypotheekleningen, hoewel een klein onderdeel van de Amerikaanse kredietmarkten, werd volgens Steve Eisman gedreven door belangrijke sociale factoren. Hij erkende dat dit soort leningen de toenemende inkomensongelijkheid in het land weerspiegelde, die meer uitgesproken werd. Deze scheve inkomensverdeling resulteerde in een toename van subprime -leners die ondanks hun hogere risico leningen nodig hadden.
De inzichten van Eisman suggereren dat het bestaan van subprime -leningen geen puur een financieel fenomeen was, maar ook een reactie op bredere economische veranderingen. Naarmate meer mensen werden geconfronteerd met financiële uitdagingen vanwege ongelijkheid, is de markt aangepast door hypotheekproducten aan te bieden aan degenen die zich misschien niet hebben gekwalificeerd onder traditionele kredietcriteria.