In "The Lost Art of Dankitude" benadrukt Isabel het belang van praktijk in persoonlijke ontwikkeling. Ze gelooft dat om onszelf te verbeteren en betere individuen te worden, we actief moeten deelnemen aan praktijken die groei en begrip bevorderen. Haar perspectief benadrukt de noodzaak van inspanning en reflectie in de reis naar zelfverbetering.

Dit idee suggereert dat het eenvoudigweg voldoende is om de behoefte aan verandering te herkennen; Men moet ook opzettelijke acties ondernemen en gewoonten cultiveren die leiden tot persoonlijke transformatie. Door het karakter van Isabel geeft het verhaal over dat groei een continu proces is dat toewijding en toewijding vereist.