Niemand van ons, dacht ze, wil dat de wereld die we kennen ten einde loopt; We willen niet dat bekende dingen van ons worden afgenomen.
(None of us, she thought, wants the world we know to come to an end; we do not want familiar things to be taken from us.)
In "The Lost Art of Dankitude" overweegt Isabel Dalhousie de angst voor verandering en het verlangen om vast te houden aan wat bekend is in ons leven. Dit sentiment resoneert met velen, omdat de gedachte om gekoesterde aspecten van onze wereld te verliezen, onrust genereert. Het idee weerspiegelt een universele strijd tegen de onvermijdelijkheid van transformatie, wat kan leiden tot een gevoel van verlies.
Het verhaal roept het diepgewortelde menselijke instinct...