De ogen zijn het raam van de ziel ... het was zo'n versleten gezegde, een cliché inmiddels, maar Isabel had gelezen die neurowetenschappen, die zoveel intuïtieve, oude overtuigingen valideerde over wie we waren en hoe we ons leven leefden, bevestigde nu ook dit inzicht. Het deel van de hersenen dat het meest nauw geassocieerd was met zelfbewustzijn, de ventromediale prefrontale cortex, lag direct achter de ogen. Dus dat was waar we waren gevestigd-dat was waar de ziel te vinden was, als hij ergens te vinden was.
(The eyes are the window of the soul…it was such a well-worn adage, a cliché by now, but Isabel had read that neuroscience, which was validating so many intuitive, ancient beliefs about who we were and how we lived our lives, now confirmed this insight too. The part of the brain that was most closely associated with self-awareness, the ventromedial prefrontal cortex, lay directly behind the eyes. So that was where we were located-that was where the soul was to be found, if it were to be found anywhere.)
Isabel reflecteert op het gezegde dat "de ogen het raam naar de ziel zijn", dat in de loop van de tijd een cliché is geworden. Ze vindt het fascinerend dat neurowetenschap dergelijke oude overtuigingen begint te ondersteunen. Dit toont een verband tussen onze perceptie van de ziel en de biologie van onze hersenen, vooral op het gebied van zelfbewustzijn.
In het bijzonder leert ze dat de ventromediale prefrontale cortex, een hersengebied dat is gekoppeld aan zelfbewustzijn, zich achter de ogen bevindt. Dit suggereert dat ons identiteitsgevoel en misschien zelfs de essentie van onze ziel nauw verbonden is met dit deel van de hersenen, waardoor het idee wordt versterkt dat ons innerlijke zelf kan worden begrepen door de manier waarop we door onze ogen waarnemen en communiceren.