Isabel reflecteert op het gezegde dat "de ogen het raam naar de ziel zijn", dat in de loop van de tijd een cliché is geworden. Ze vindt het fascinerend dat neurowetenschap dergelijke oude overtuigingen begint te ondersteunen. Dit toont een verband tussen onze perceptie van de ziel en de biologie van onze hersenen, vooral op het gebied van zelfbewustzijn.

In het bijzonder leert ze dat de ventromediale prefrontale cortex, een hersengebied dat is gekoppeld aan zelfbewustzijn, zich achter de ogen bevindt. Dit suggereert dat ons identiteitsgevoel en misschien zelfs de essentie van onze ziel nauw verbonden is met dit deel van de hersenen, waardoor het idee wordt versterkt dat ons innerlijke zelf kan worden begrepen door de manier waarop we door onze ogen waarnemen en communiceren.