In "Bertie Plays the Blues" van Alexander McCall Smith, illustreert de auteur een diepgaande bezorgdheid over de doordringende inbraak van autoriteit in het dagelijks leven. De hoofdrolspeler drukt frustratie uit over omringd door degenen die proberen acties en beslissingen te beheersen, en benadrukt de strijd tegen een samenleving vol met aanmatigende invloed. Dit bevat een bredere kritiek op hedendaags bestuur, wat suggereert dat individuen de autonomie moeten hebben om hun eigen keuzes te maken zonder constant toezicht of bemoeienis met de staat.

De beelden van Big Brother vertegenwoordigen moderne surveillancecultuur, waarbij elke beweging wordt gemonitord, waardoor een gevoel van onderdrukking ontstaat. De hoofdrolspeler betoogt dat persoonlijke verantwoordelijkheid individuen in staat zou moeten stellen beslissingen te nemen, zelfs als ze risico's dragen. In plaats van een beschermende aanwezigheid, wordt de rol van de overheid in twijfel getrokken, waarvoor pleiten voor een terugkeer naar persoonlijke vrijheid en keuze, zelfs in het licht van potentieel gevaar. Dit perspectief dringt aan op een heroverweging van hoeveel controle geschikt is in de zoektocht naar veiligheid en conformiteit.