Er is niets intelligents te zeggen over een bloedbad. Iedereen wordt verondersteld dood te zijn, nooit iets te zeggen of ooit iets te willen. Alles wordt verondersteld heel stil te zijn na een bloedbad, en dat is het altijd, behalve de vogels. En wat zeggen de vogels? Alles wat er te zeggen is over een bloedbad, dingen als, poo-tee-wolet?
(There is nothing intelligent to say about a massacre. Everybody is supposed to be dead, to never say anything or want anything ever again. Everything is supposed to be very quiet after a massacre, and it always is, except for the birds. And what do the birds say? All there is to say about a massacre, things like, Poo-tee-weet?)
In "Slaughterhouse-Five" reflecteert Kurt Vonnegut Jr. op de diepe stilte die een bloedbad volgt, en benadrukt dat het stemmen en verlangens van de overledene tot zwijgen brengt. De nasleep zal naar verwachting worden gevuld met een doordringende stilte, die het gewicht van verlies en tragedie vertegenwoordigen. Ondanks deze stilte gaat de natuur echter door, waarbij vogels tjilpen als een schril contrast met menselijk lijden.
Het citaat omvat de zinloosheid van het proberen de gruwel van dergelijke gebeurtenissen te verwoorden, wat suggereert dat diepgaande tragedie ons sprakeloos maakt. De uitdrukking "poo-tee-wolet" symboliseert de eenvoudige en soms absurde doorzettingsvermogen van het leven te midden van verwoesting, wat aangeeft dat hoewel de mensheid moeite kan hebben om betekenis te vinden, de onverschilligheid van de natuur doorgaat.