Dit was 1941 en ik was elf jaar in de gevangenis geweest. Ik was vijfendertig. Ik had de beste jaren van mijn leven doorgebracht in een cel of in een zwarte gat. Ik had slechts zeven maanden totale vrijheid gehad met mijn Indiase stam. De kinderen die mijn Indiase vrouwen bij mij moeten hebben gehad, zouden nu acht jaar oud zijn. Hoe vreselijk! Hoe snel was de tijd voorbij geflitst! Maar een achterwaartse blik toonde al deze uren en minuten met mijn Getwaarde zo vreselijk lang, en elk van hen moeilijk te dragen.
(This was 1941 and I'd been in prison eleven years. I was thirty-five. I'd spent the best years of my life either in a cell or in a black-hole. I'd only had seven months of total freedom with my Indian tribe. The children my Indian wives must have had by me would be eight years old now. How terrible! How quickly the time had flashed by! But a backward glance showed all these hours and minutes studding my calvary as terribly long, and each one of them hard to bear.)
In 1941 denkt de verteller terug aan zijn elf jaar gevangenschap, waarbij hij de nadruk legt op zijn leeftijd van vijfendertig en het verlies van zijn beste jaren doorgebracht in een cel of isolatie. Ondanks dat hij slechts zeven maanden vrijheid heeft genoten bij zijn indianenstam, voelt hij een diep gevoel van spijt over het gezinsleven dat hij heeft gemist, terwijl hij denkt aan de kinderen die hij misschien had kunnen verwekken en die nu acht jaar oud zouden zijn.
Deze reflectie brengt een mix van verdriet en ongeloof met zich mee over hoe snel de jaren voorbijgingen, waarbij elk moment van zijn lijden lang en belastend leek. Het contrast tussen het vluchtige verstrijken van de tijd en zijn voortdurende ontberingen benadrukt de emotionele tol van zijn ervaring.