In "Martian Time-Slip" gelooft Jack Bohlen dat echt autisme een desinteresse in openbare zaken weerspiegelt. Hij beschouwt het als een eenzame manier van leven en benadrukt het creëren van persoonlijke waarde over maatschappelijke normen. Voor Jack leidt zijn ervaring met autisme ertoe dat hij de geldigheid van geaccepteerde maatschappelijke waarden in twijfel trekt, waarvan hij denkt dat het onderhevig is aan constante verandering.
Hij verwerpt het idee dat openbare scholen, met hun afhankelijkheid van onderwijsmachines, de waarde zouden moeten dicteren. Voor hem streven deze instellingen alleen ernaar om waarden op een statisch punt te cementeren, hun natuurlijke evolutie te onderdrukken en de dynamische realiteit van maatschappelijke overtuigingen te herkennen.