Ware autisme, had Jack besloten, was in de laatste analyse een apathie voor het publieke streven; Het was een privé -bestaan voortgezet alsof de individuele persoon de maker van alle waarde was, in plaats van alleen de repository van erfelijke waarden. En Jack Bohlen kon voor het leven van hem de openbare school niet accepteren met haar onderwijsmachines als de enige scheidsrechter van wat was en wat niet van waarde was. Want de waarden van een samenleving waren in onophoudelijke stroom, en de openbare school was een poging om die waarden te stabiliseren, om ze op een vaste point-to-balm te maken.
(True autism, Jack had decided, was in the last analysis an apathy toward public endeavor; it was a private existence carried on as if the individual person were the creator of all value, rather than merely the repository of inherited values. And Jack Bohlen, for the life of him, could not accept the Public School with its teaching machines as the sole arbiter of what was and what wasn't of value. For the values of a society were in ceaseless flux, and the Public School was an attempt to stabilize those values, to jell them at a fixed point-to embalm them.)
In "Martian Time-Slip" gelooft Jack Bohlen dat echt autisme een desinteresse in openbare zaken weerspiegelt. Hij beschouwt het als een eenzame manier van leven en benadrukt het creëren van persoonlijke waarde over maatschappelijke normen. Voor Jack leidt zijn ervaring met autisme ertoe dat hij de geldigheid van geaccepteerde maatschappelijke waarden in twijfel trekt, waarvan hij denkt dat het onderhevig is aan constante verandering.
Hij verwerpt het idee dat openbare scholen, met hun afhankelijkheid van onderwijsmachines, de waarde zouden moeten dicteren. Voor hem streven deze instellingen alleen ernaar om waarden op een statisch punt te cementeren, hun natuurlijke evolutie te onderdrukken en de dynamische realiteit van maatschappelijke overtuigingen te herkennen.