Eens dacht ik dat de dood ergens op ons lichaam kon worden verborgen. Eigendom achter de leerling als een munt, ingebracht onder een nagel, vastgebonden om een pols. Een donkere, scherpe splinter; Een bleke, gratis kogel. Iets anders voor elke persoon. De duur van elk vooraf gedefinieerd leven. De dag van de dood, smelt in je lichaam, warme bal van badzouten. Tot die tijd wacht het op - gesloten en stil. Als je wist waar je naar je moest zoeken, zou je haar kunnen vinden, verfrommeld in de vouw van het oor om geduldig te wachten op de juiste dag.
(Once I thought that death could be hidden somewhere on our body. Owned behind the pupil like a coin, inserted under a nail, tied around a wrist. A dark, sharp splinter; A pale, free bullet. A different thing for each person. The duration of every predefined life. The day of death, melts inside your body, warm ball of bath salts. Until then, it awaits - closed and silent. If you knew where to look for you would be able to find her, crumpled in the fold of the ear to wait patiently the right day.)
De verteller reflecteert op een spookachtig idee dat de dood in het lichaam is verborgen en een surrealistisch beeld ervan presenteert als een verborgen object. Dit idee suggereert dat elke persoon een unieke relatie heeft met de dood, die verweven is met hun bestaan, verwant aan een geheim dat binnen fysieke grenzen wordt bewaard. De metafoor van de dood als een munt of kogel verwijst naar zijn scherpte en onvoorspelbaarheid en dringt er bij iemand op aan om te overwegen hoe intiem het is verbonden met het leven.
Terwijl de verteller de essentie van leven en sterfelijkheid overweegt, beschrijven ze de wachttijd voor de dood als een warme bal van badzout, die zowel comfort als onvermijdelijkheid vertegenwoordigt. De dood wordt afgebeeld als geduldig gevouwen binnen, klaar om op zijn vooraf bepaalde dag te verschijnen. Deze aangrijpende beelden creëert een gevoel van acceptatie en anticipatie, waardoor de diepe, complexe emoties zijn gebonden aan het idee om het lot te kennen en toch in het huidige moment te leven.
