We handelen ons leven uit naar een soundtrack, dachten dat Isabel, de muziek die, voor een spreuk, favoriet wordt en er steeds opnieuw naar wordt geluisterd totdat het voor de tijd zelf staat. Maar dat ging over alle scripting die we hebben bereikt; De rest was voor de meesten van ons geëxticiseerd.
(We act out our lives to a soundtrack, thought Isabel, the music that becomes, for a spell, out favourite and is listened to again and again until it stands for the time itself. But that was about all the scripting that we achieved; the rest, for most of us, was extemporising.)
Isabel reflecteert op hoe ons leven vaak voelt alsof ze vergezeld gaan van een specifieke soundtrack, een verzameling betekenisvolle nummers die resoneren op bepaalde momenten. Deze deuntjes worden verweven met onze ervaringen, die een periode in de tijd vertegenwoordigen totdat ze talloze keren worden afgespeeld en nostalgie en geheugen oproepen. Maar ondanks deze muzikale achtergrond erkent ze dat het grootste deel van het leven zich spontaan ontvouwt, zoals improvisatie in plaats van een zorgvuldig geschreven script.
Dit inzicht benadrukt de balans tussen de geplande en het onvoorspelbare in ons leven. Hoewel we bepaalde ervaringen en momenten die belangrijk aanvoelen, kunnen samenstellen, zijn de overgrote meerderheid van onze ervaringen niet gepland en ontstaan op dit moment. In plaats van een definitief verhaal, is het leven vaak een voortdurende uitvoering waarin we ons aanpassen en reageren op situaties terwijl ze zich ontvouwen, waardoor een diepere verbinding met de wereld om ons heen mogelijk is.