Isabel reflecteert op hoe ons leven vaak voelt alsof ze vergezeld gaan van een specifieke soundtrack, een verzameling betekenisvolle nummers die resoneren op bepaalde momenten. Deze deuntjes worden verweven met onze ervaringen, die een periode in de tijd vertegenwoordigen totdat ze talloze keren worden afgespeeld en nostalgie en geheugen oproepen. Maar ondanks deze muzikale achtergrond erkent ze dat het grootste deel van het leven zich spontaan ontvouwt, zoals improvisatie in plaats van een zorgvuldig geschreven script.

Dit inzicht benadrukt de balans tussen de geplande en het onvoorspelbare in ons leven. Hoewel we bepaalde ervaringen en momenten die belangrijk aanvoelen, kunnen samenstellen, zijn de overgrote meerderheid van onze ervaringen niet gepland en ontstaan ​​op dit moment. In plaats van een definitief verhaal, is het leven vaak een voortdurende uitvoering waarin we ons aanpassen en reageren op situaties terwijl ze zich ontvouwen, waardoor een diepere verbinding met de wereld om ons heen mogelijk is.