Waarom was AIG bijvoorbeeld niet verplicht om kapitaal tegen hen te reserveren? Waarom waren Moody's en Standard & Poor's trouwens bereid om 80 procent van een pool van dicey hypotheekleningen te zegenen met dezelfde Triple-A-rating die ze schenden aan de schulden van de Amerikaanse schatkist? Waarom stond iemand, in Goldman Sachs niet op en zei: "Dit is obsceen. De beoordelingsagentschappen, de ultieme pricers van al deze subprime hypotheekleningen, begrijpen het risico duidelijk niet en hun idiotie creëert een recept voor catastrofe"?
(Why, for example, wasn't AIG required to reserve capital against them? Why, for that matter, were Moody's and Standard & Poor's willing to bless 80 percent of a pool of dicey mortgage loans with the same triple-A rating they bestowed on the debts of the U.S. Treasury? Why didn't someone, anyone, inside Goldman Sachs stand up and say, "This is obscene. The rating agencies, the ultimate pricers of all these subprime mortgage loans, clearly do not understand the risk, and their idiocy is creating a recipe for catastrophe"?)
De tekst roept kritische vragen op met betrekking tot de financiële praktijken die hebben geleid tot de financiële crisis van 2008, met name gericht op AIG's gebrek aan kapitaalreserves en de twijfelachtige beoordelingen van grote agentschappen zoals Moody's en Standard & Poor's. Het benadrukt de tegenstelling tussen de hoge ratings die worden gegeven aan risicovolle hypotheekleningen en de veilige schulden van de Amerikaanse schatkist, wat duidt op een significante ontkoppeling in risicobeoordeling.
Bovendien vestigt het fragment de aandacht op het gebrek aan afwijkende meningen binnen invloedrijke financiële instellingen zoals Goldman Sachs. Het houdt in dat individuen in deze organisaties de gevaren van de misleidende beoordelingen van agentschappen hadden moeten erkennen, maar er was een verontrustende stilte. Deze stilte droeg bij aan een precaire situatie die uiteindelijk een rol speelde in de financiële ineenstorting.