Naguib Mahfouza odzwierciedla głęboką wewnętrzną walkę, w której rozum często przedstawia przeszkody nie do pokonania, porównane do skalnej ściany. Sugeruje to, że racjonalny umysł może czasem utrudniać zdolność do ścigania szczęścia, prowadząc jednostki do kontemplacji przyjęcia szaleństwa jako formy wyzwolenia lub ucieczki. To kwestionuje ideę, że rozum jest najlepszym przewodnikiem w życiu.

Pytanie postawiono - czy szaleństwo jest również aspektem rozumu - nakłada czytelników do ponownego rozważenia granic zdrowia psychicznego i racjonalności. W tym kontekście wybór doświadczenia w szaleństwie może być postrzegany jako niezbędne przedsięwzięcie, aby uwolnić się od ograniczeń konwencjonalnego rozumowania, ostatecznie szukając osobistego szczęścia i spełnienia.