Im bardziej rozważam w tych potężnych grzechach, tym bardziej żałuję, tym większy jego opis. Czasami ma mistyczne ruchy i gesty, które nie są rozpieszczane, a wieloryb naprawdę mówi o tym wszechświatowi w inteligencji i przenikliwości. A ruchy wieloryba są pełne dziwności. Jestem jego nieświadomy i nigdy nie będę ignorant. A jeśli go nawet nie znam, jak mogę zrozumieć jego głowę? W takim razie - i to więcej - jak zdał sobie sprawę z twarzy, kiedy nie ma twarzy? Wydaje mi się, że mówi: zobaczysz moje pochodzenie, zobaczysz mój grzech, ale moja twarz nie zobaczysz! Ale nie mogę pokazać tylnych części tła i cokolwiek to jest mniej niż jego twarz, mówię ponownie, że nie ma twarzy.
(The more I am contemplated in this mighty sins, the more my regret, the greater its description. He sometimes has mystical movements and gestures that are not spoiled, and the whale really speaks these means to the universe in intelligence and acumen. And the movements of the whale are all filled with strangeness. I am ignorant of him and I will never be ignorant. And if I do not even know him, how can I understand his head? Then - and this is more - how did he realize his face when he does not have a face? It seems to me that he says: You will see my backgrounds, you will see my sin, but my face you will not see! But I can't show the back parts of the background, and whatever it is less than his face, I say again that he has no face.)
Cytat odzwierciedla głębokie poczucie żalu i kontemplacji dotyczącej natury grzechu i tajemniczości istnienia, szczególnie ucieleśnionego przez wieloryba. Narrator wyraża ewoluujące zrozumienie wieloryba, postrzegając go jako istotę, która komunikuje się na swój wyjątkowy sposób poprzez ruchy, które są zarówno mistyczne, jak i dziwne. Ta złożoność prowadzi do uznania ignorancji, gdy narrator zmaga się z głęboką naturą zrozumienia bytu tak ogromnego i zagadkowego.
Co więcej, walka narratora z zrozumieniem esencji wieloryba jest podkreślona przez ideę, że chociaż może on dostrzegać jego grzechy i pochodzenie, prawdziwa tożsamość, reprezentowana przez „twarz”, pozostaje ukryta. Ta metafora wieloryba pozbawionego twarzy podkreśla ograniczenia ludzkiego zrozumienia i zatoki, które istnieje między ludzkością a ogromem natury lub istnienia. Ostatecznie fragment ten bada tematy percepcji, nieznane i poczucie cudu, które wiąże się z tak wielkimi koncepcjami.
