I każda tragedia, którą euforia serca i ciała jest połączona w mechanizmie nawyku, zimno, częstym, częstym, śmiertelnym, dla uczuć i babci, jakby była to duchowa wizja, która była uosabia w ustnej modlitwie, która była powszechna przez pamięć bez świadomości !!!
(And any tragedy that the euphoria of the heart and the body is merged in the mechanism of the habit, the cold, frequent, frequent, fatal, for feeling and grandmother, as if it was a spiritual spiritual vision that was embodied in a verbal prayer that was frequented by memory without awareness !!!)
W trylogii Kairu Naguib Mahfouza autor bada napięcie między doświadczeniami emocjonalnymi a rutynami życia codziennego. Sugeruje, że kiedy radości serca i ciała uwikłane w nawykowe działania, mogą prowadzić do pewnego rodzaju tragedii. Oznacza to, że powtarzający się styl życia może stłumić prawdziwe uczucia i zmniejszyć świadomość duchowej i emocjonalnej głębokości.
Mahfouz podkreśla ideę, że nawykowe zachowania mogą przyćmić prawdziwe związki emocjonalne, przekształcając niegdyś wizywne doświadczenia w zwykłe wspomnienia. Odniesienie do „modlitwy werbalnej” wskazuje na potencjał tych nawyków, aby służyć jako powierzchowny wyraz duchalności, pozbawiony autentyczności i świadomego zaangażowania. Ostatecznie ten komentarz odzwierciedla złożoność ludzkich emocji i ryzyko oderwania się od szczerych doświadczeń.