Naguib Mahfouz w swojej trylogii stanowi głęboki kontrast między nauką a sztuką, sugerując, że nauka służy jako uniwersalne medium, przez które społeczeństwo wyraża swoje intelektualne zajęcia. Uosabia logikę, rozumowanie i poszukiwanie wiedzy, odgrywa kluczową rolę w zwiększaniu rozwoju i zrozumienia społecznego.
Z drugiej strony podkreśla, że sztuka obejmuje pełne spektrum ludzkich emocji i doświadczeń, odzwierciedlając złożoność ludzkiej osobowości. Sztuka angażuje się w uczucia, kreatywność i subiektywne doświadczenia, co czyni ją niezbędną do osobistej ekspresji i tożsamości kulturowej. Razem nauka i sztuka wypełniają wyraźne, ale uzupełniające się role w tkaninie społeczeństwa.