Kamal doświadczył głębokiego poczucia cierpienia i gniewu, nie tylko z powodu braku szacunku wykazanego nauczycielom, ale przede wszystkim ze względu na jego pasję do prawdziwego uczenia się. Docenił prawdziwą wiedzę i poczuł, że zawody związane ze sławą i wielkość często wprowadzają w błąd i brakowało głębi. To przekonanie wynikało z pism tych, których podziwiał, którzy skrytykowali powierzchowny sukces i podkreślili pustkę takich ścieżek.

Do Kamala znaleziono prawdziwą wielkość w dążeniu do nauki i poszukiwania prawdy. Odrzucił zewnętrzne pokazy władzy i bogactwa jako trywialne i oszukańcze, postrzegając je jako podróbki, które umocniły prawdziwą esencję osiągnięć. Jego perspektywa została ukształtowana przez przekonanie, że prawdziwy honor leży raczej w zajęciach intelektualnych, a nie w ulotnym światowym wyróżnieniu.